شبی میـان همین روضـه‌ها قبولم کن            بـه حُـرمـت غـم آل عـبـا قـبـولـم کـن

درون سینۀ من حُبّ مرتضی جاریست            به حق فـاطـمه و مـرتضی قـبولم کن

برای اینکه به وصل تو دلـربـا برسم            گـذاشتـم همه را زیـر پـا، قـبـولـم کن

ز لطف بـی حـدت آقا که کـم نـمی آید            بیا کـرم کن و این دفـعـه را قبولم کن

گـنـاه کـرده ام آقـا، ببـخـش، شـرمنـده            قـبـول، مـن بـدم امّـا شـمـا قـبـولم کن

سـلام مـنـتـقـم کـشـتـه‌هـای دشت منـا            به غـربـت شهـدای مـنـا، قـبـولـم کـن

به حق آن شهدایی که تشنه جان دادند            شبـیـه تـشـنـه لب کـربـلا، قـبـولم کن

به ناله‌های جگـر سـوز حضرت باقر            به روضه خـوان غـم نیـنـوا قبولم کن

به لحظه‌های پُر از ماجرای کوفه و شام            به رأس رفته روی نـیـزه‌ها قبولم کن